F(r)itz en Frieda: Een weekje Zuid-Afrika...

Wij vertrokken afgelopen dinsdag richting Zuid-Afrika, Johannesburg om precies te zijn. Gepakt en gezakt. Geladen met vier grote valiezen, twee dagrugzakken en nog wat prullen in de hand… en onder de arm… Nochtans is light pakken onze specialiteit.

Soit, we vertrokken. Op Zaventem was het meteen prijs. Bekend volk, uit Aalst uiteraard. En dat bekend volk had dezelfde eindbestemming als wij.

Wij vlogen ’s avonds van Brussel naar Frankfurt om dan nog wat later de nacht in te gaan met een vlucht tussen Frankfurt en Johannesburg. Ideaal voor de kinderen. Ze hadden uiteraard geen ideale nachtrust, maar ze sliepen wel. Die lange vlucht was dus een makkie!

Aangekomen in Johannesburg, dachten we netjes opgewacht te worden door iemand met een bordje waarop dan moest staan “Welcome family De Brucker”… Zalig vond ik dat idee. Maar neen hoor, geen spoor van dat bordje, noch van iemand die op ons stand te wachten. We wachten een uur in de aankomsthal van de koude (het is hier winter) OR Tambo luchthaven. De kinderen bleven het meest geduldig van ons vier. Waren ze te moe om de aankomsthal op stelten te zetten, of voelden ze aan dat wij elke minuut gingen ontploffen, mij een raadsel, maar ze waren flink, mega flink. Ik daarentegen zaagde en blaasde (blies, I know, maar dan past het minder bij ‘zaagde’) er op los. Ik kreeg uiteindelijk na veel omwegen het nummer van ons guest house te pakken. De “manager” deed alsof de chauffeur ons niet was komen oppikken. Alweer een uur later maakte hij Stijn wijs dat er een staking was, maar hij over enkele minuten zou arriveren. Dat bleek dan nog een klein uurtje te zijn. En zo spendeerden wij drie uur lang in de aankomsthal van de niet zo gezellige en vooral koude luchthaven.

We trotseerden ook nog een uurtje file in het drukke Johannesburg. Op Fons na, deed iedereen een dutje tijdens deze rit. Tot de manager ons vroeg of we dat niet vervelend vonden dat onze kinderen in een aparte kamer sliepen… zonder ons… Euhm… Wij reserveerden een familiekamer… Omdat ons geduld die dag eindeloos leek, vertelde de manager nog dat de familiekamer nog niet helemaal klaar was voor ons, maar dat dat een uur later wel het geval zou zijn. Je gelooft het niet, maar we mochten nog even geduldig wachten.

Nou goed, om 14u hadden we uiteindelijk een kamer en tegen 16u konden we lunchen. Daarna sloten we onszelf op in onze familiekamer, keken we filmpjes en speelden we samen Uno. Meer moest dat niet meer zijn die eerste dag.

Op dag twee verkenden we Johannesburg. Oorspronkelijk planden we een Hop on Hop off bus te nemen omdat onze kinderen dan niet de hele stad moesten doorwandelen en ook een beetje omdat we dat de meest veilige manier vonden om ons in de stad te verplaatsen. Zoals dat gaat in Afrika, werd dat plan ’s ochtends net voor vertrek afgevoerd en kwam onze gastheer met een vriend op de proppen die ons zou rondrijden in Johannesburg. En zo stapten wij twee uur later (ze hebben hier nog meer tijd als ik) in de auto van ene Tsjechische Mike die ons door Johannesburg loodste en ons hier en daar iets wist te vertellen. Sympathieke mens, die Mike, al hield ik het na een tijdje voor bekeken en richtte me vooral op Fons en Marcel. Stijn mocht alleen wat met Mike praten.

Wij bezochten Constitution Hill met de vlam ter ere van de democratie. Wij genoten van het uitzicht over Johannesburg vanop de Carlton tower en wij bezochten het Apartheidsmuseum, wat helaas niet zo kindvriendelijk bleek, maar wel interessant.

Of Johannesburg niet vreselijk onveilig is, vraagt u? Euhm… Ik kan dat niet zeggen. Ons overkwam niets. Maar wij namen wel onze voorzorgen: wij droegen geen blinkende, grote camera’s, handtassen of rugzakken bij ons. En, we lieten ons rondrijden door iemand die de stad goed kent en die gekend is bij ons guest house.

Chauffeur Mike maakte er ons af en toe attent op dat een bepaalde buurt niet heel veilig is. Uiteraard lieten we die buurt dan ook links liggen… tenzij er een koffiebar was die Stijn absoluut wou bezoeken. Maar ook daar overkwam ons niks.

Of Johannesburg een leuke stad is, wilt u ook weten? Wel, als je voldoende reistijd hebt, breng er dan eens een dagje door. Heb je dat niet, voel je dan vooral niet schuldig dat je meteen na de landing de stad uit vlucht.

Op dag drie, vrijdag 06 juli, huurden wij een auto en reden wij 4u richting Magoebaskloof. Want wie was er in de Magoebaskloof? Oh ja hoor, dat bekende volk uit Aalst van op het vliegtuig! Het plan: samen voetbal kijken! Is er nu iets leuker dan in Belgisch voetbalshirt en met de Belgische driekleur op het gezicht een Zuid-Afrikaanse bar inpalmen?! Bah nee! Wat een ambiance. Vooral omdat bijna de hele bar, gevuld met voornamelijk Afrikaners, achter onze Rode Duivels gingen staan. En we wonnen nog ook!

Op dag vier ging de Belgische bende richting Kruger, wij bleven in de Magoebaskloof voor het weekend. We planden een kleine wandeling, maar die wandeling eindigde snel (we stapten 200m of zo… misschien…) na het zien van apen… Wij hadden acht jaar geleden in Azië een iets minder fijne ervaring met apen en die herinnering maakte me nu wat nerveus. En de kinderen ook… Mijn fout, ik beken, ik praatte ze een apenfobie aan, tot grote ergernis van Stijn, die niets engs vindt aan een aap.

Dan maar naar een krokodillenboerderij. Die dieren zijn minder eng… Vooral omdat ze achter een hoge omheining zitten. Na het verhaal van onze gids weten we dat we op wandeling beter een aap dan een krokodil tegen komen. Onze overlevingskansen zijn groter. Ik hou het in het achterhoofd.

Op dag vijf hielden we het rustig… We gingen gezellig wandelen in de buurt van een waterval in de Magoebaskloof. Fons en Marcel verbaasden ons en stapten flink mee naar de top van de waterval. Een wandeling waarvan we niet wisten hoe ver ze was en waar ze ging eindigen. Maar het was wel leuk… tot het moment dat ik apen rook. Ze ruiken wat naar ratten, maar dan anders. Same same but different. Met een rugzak gevuld met eten op de rug, maakte me dat alweer wat nerveus… Met dank aan de Engelse en Franse taal verstopte ik mijn angst voor de kinderen, maar wist Stijn perfect waarom ik het niet zo een goed idee vond om op het plan van Fons in te gaan. Hij wou graag picknicken op een rots boven aan de waterval. Dat is hetzelfde als de kat bij de melk zetten, of de aap bij het eten…

Trouwens, Stijn en ik zijn al niet meer helemaal safe als we tegen elkaar in het Engels praten op momenten dat de kinderen iets niet mogen horen. Fons moeide zich al tot twee keer toe in een Engeltalige conversatie.

Vandaag dag zes. We reden opnieuw naar Johannesburg om onze huurauto af te leveren en dé jeep op te pikken. Morgen zetten we koers richting Botswana! Helemaal spannend. En hopelijk stijgt het kwik dan opnieuw boven de 20 graden en nog liever boven de 25 graden. Mijn enige twee pulls die ik ondertussen al een hele week draag, zijn aan een dringende wasbeurt toe.

See ya!