Wow… Ik checkte de statistieken rond ons laatste bericht… Dat bericht werd 634 keer geopend… 634 keer! Ik vind dat zot veel. We negeren het feit dat dit uiteraard geen 634 unieke lezers zijn, maar goed, ik ben ook blij met mensen die het blogbericht twee keer lezen. Tenzij de oorzaak daarvan een onduidelijke schrijfstijl is. Laat ons ook dat negeren.
Fijn dat u leest! Blijf gerust lezen!
Back to business! Travelling! (vette knipoog)
De eerste ochtend toen we er met de 4x4 vandoor wouden gaan, wou deze niet meer starten. Batterij leeg. Wellicht door de ijskast die op vriesstand stond. Onze eerste panne. Nou, die was gelukkig snel gefikst. Een beetje trotse Zuid-Afrikaan rijdt hier namelijk met een 4x4. Onze gastheer van het guest house in Johannesburg wist ons snel te helpen.
Wij reden 5u van Johannesburg naar Gaborone, de hoofdstad van Botswana. Het doel was om voor het donker (18u) aan te komen, maar daar sloegen we niet in. Time management is niet ons sterkste punt. Maar ach, hier vind je toch geen spreekwoordelijke kat die daar vreemd vanop kijkt.
Wij gingen behoorlijk vlot de grens over. Bij elke grenspost wordt het rijbewijs van Stijn gevraagd en de originele geboorteaktes van de kinderen. Deze zijn natuurlijk in het Nederlands. Wij moeten dan ook telkens we deze afgeven aan de beambte eens goed grijnzen. Meestal gaat dit goed. Ze bekijken deze Nederlandstalige geboorteaktes en zeggen ons dan alsof ze alles makkelijk konden lezen dat we verder het land in kunnen. Haha…
Een pientere beambte aan de grens met Botswana merkte op dat ze hier eigenlijk niks van begreep en dat we met onze aktes naar de Belgische ambassade moeten om deze officieel te laten vertalen… Yeah right… Ze laten ons binnenkort het land wel weer uit. We nemen misschien wel beter een andere grensovergang…
We verbleven twee nachten in een basic chalet in een backpackers kamp* net voor Gaborone. Dit kamp lag aan Mokolodi National Park. Een eerste kans dus om op game drive te gaan. Dat we om zelf te kunnen rijden een jaarabonnement voor de hele familie moesten nemen, namen we er met veel enthousiame bij. Dit moest een eerste oefening worden met de 4x4. Kwestie dat we klaar zijn voor het echte werk binnenkort. Het nationale park beloofde onder andere zebra’s, giraffen en neushoorn. Wij zagen impala’s, impala’s en impala’s. Oh ja, en ook een hartebeest en een wrattenzwijn. Punt. Zucht. De kinderen voor niks zot gemaakt.
Gaborone was voor ons een stop om even op een rijtje te zetten welke dingen we nog nodig hadden op onze verdere trip. We kochten een supermarkt voor de helft leeg, gingen op zoek naar een verjaardagscadeau voor Fons (zonder succes) en organiseerden de auto.
Oorspronkelijk gingen we van Gaborone naar een neushoorn rehabilitatiecentrum ergens rond Serowe. Dat plan veranderde ergens onderweg. We reden ineens door naar Francistown. Een rit van 5u. De bedoeling was om een nachtje op een ‘stop over’ plek* te logeren, maar ook dat plan veranderde. Zeg niet dat we niet flexibel zijn. We spendeerden uiteindelijk drie nachten op deze plek. De eerste nacht nog in een veilige chalet, met warme bedjes met wel drie dikke dekens en een warmwaterkruik! De volgende twee nachten in onze eigen tent. Het moest een keer gebeuren, we pakten onze tent uit. Ik had dat tot hier toe al goed kunnen uitstellen. Ik was bang voor de koude nachten. Wat verwacht je nou met een zomerslaapzak met een comforttemperatuur tot 15 graden. Eens de zon ondergaat, daalt het kwik tot onder de 10 graden. Soms zelfs onder de 5 graden. Gelukkig vonden we in het diepste hoekje van de auto nog een grote dikke slaapzak en een fleece deken. Alsof ze wisten dat wij ‘light packers’ wellicht niet aan dikke, zware dekens hadden gedacht.
Wat wij hier twee dagen deden… Niks eigenlijk. Wij hebben traag geleefd. Zeer traag. Zalig gekampeerd. Rotapen verjaagd, vogels gekeken, gezwommen in een ijskoud zwembad (wie in zwembadverwarming doet op basis van zonne-energie, dat is hier het gat in de markt!), gekookt, gespeeld met de kinderen en uiteraard, Fonzie wonzie zijn zesde verjaardag gevierd. Zonder cadeau. Maar wel met pannenkoeken en nog eens een bezoek aan een krokodillen- en schildpaddenboerderij. Dat had hem vorige keer duidelijk geboeid.
Wat dat cadeau betreft, hij kreeg voor ons vertrek al een verjaardagsfeestje met een overdaad aan cadeautjes, voor u denkt dat wij aan kindermishandeling doen. Bovendien deelde ons oudste kind deze ochtend zelf mee, ik citeer “je hoeft je verjaardag niet altijd met cadeautjes te vieren, je kan ook iets leuks doen.” Iets later voegde hij daar nog aan toe “ik ben vandaag de baas”, en zo geschiedde.
Ik vertelde nog niet over onze flitsboete. We werden tussen Gaborone en Francistown geflitst. Meteen aan de kant. We kregen een boete van 800 Pula of ongeveer 65 euro voorgeschoteld. Stijn sloeg er in om te onderhandelen. We betaalden de helft van de voorgestelde boete, 400 Pula. Oef!
Na twee nachten kamperen was het tijd om alles in te pakken, opnieuw netjes maar vooral logisch te organiseren in de auto. Gezien ons zwakke time management deden we dat lang niet slecht. We reden weg om 9.30u. Alle andere kampeerders deden dat ten laatste om 7.30u. Geen idee hoe ze het voor mekaar krijgen. Nou, om 5u opstaan is niet onze definitie van vakantie.
We kampeerden vervolgens net voor Nata bij de Nata Lodge. We zochten er een leuk plekje in het zand uit. We waren al helemaal gesetteld tegen de middag. Tijd genoeg dus om nog op pad te gaan. Wij trokken naar de Nata Bird Sanctuary, een prachtig stukje zoutpan met gigantisch veel vogels om te spotten. We beloofden de kinderen flamingo’s. En ze kregen flamingo’s. En ook pelikanen, wildebees, zebra’s, struisvogels en nog véél meer andere vogelsoorten. Nou, eigenlijk was het alleen Fons die dit moois kon aanschouwen. Marcel beleeft maar de helft van deze reis. Op momenten dat er iets te beleven valt, slaapt meneertje meestal bij.
We hebben heel wat leuke foto's bij dit blogbericht. Helaas hebben we hier ook een verdomd slechte internetverbinding die het niet toelaat foto's up te loaden... Ik probeer jullie morgen vanuit Maun te voorzien van beeldmateriaal. Dat is beloofd.
En wat ik nog beloof, is een volgend blogbericht. Vanavond al. Over iets met olifanten en zo... Met veel olifanten zelfs.
Tot snel dus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten