Wij zijn nog steeds alive and kicking en al flink gevorderd in het Centraal Massief. Enkele dagen geleden vertrokken wij in onze chambre d'hôte in Tence richting le Puy. Nog geen 5km klimwerk ver of Fritz zijn ketting bevond zich op het asfalt in plaats van op de tandwielen van zijn fiets. Kettingbreuk dus. Een fietstas die wij "het alaam" noemen (wij hebben ook "de keuken", "de slaapkamer", "de conserven", enz.) werd zenuwachtig uitgekeerd in de middenberm... Het gepaste werktuig (een kettingpons heet zoiets blijkbaar) thuis vergeten. Fritz kon zijn ketting dicht knijpen met een tangetje maar dat was geen lang leven beschoren. Dan maar de fietskar aan mijn fiets en terug naar Tence.
Een fietsenmaker vinden in Tence ging ontzettend vlot. Een fietsenmaker vinden die bereid was om ons onmiddellijk te helpen, dat was een uitdaging!
De dame van de enige fietsenwinkel in Tence wilde ons niet helpen. Zij was bang van Fritz! Stel je voor seg, stapt er ineens een man met een baard in een marcelleke de winkel binnen... Levensgevaarlijk! Ze moet Fritz een leguber type gevonden hebben of zoiets... Ze tikte een aantal keer op haar uurwerk om ons duidelijk te maken dat het bijna middag was en dat ze dus dringend haar winkel ging sluiten. Het was onmogelijk om ons te helpen.
Gelukkig kwam op dat moment de fietsmaker himself de winkel binnen. De man in kwestie had ook niet meteen tijd (hij moest met een grasmachine en ander tuinmateriaal sleuren) om de ketting te repareren. Gelukkig was hij wel bereid om de nodige spullen te verkopen. En zo zaten wij dus voor de fietsenmaker eigenhandig onze fiets te herstellen...
We wilden die dag 50km fietsen van Tence naar le Puy (pelgrimsoord in het dal van de Loire). Omwille van het kettingprobleem werd le Puy die dag onbereikbaar voor ons.
We stopten die dag met fietsen in Queyrières op een hoogte van plus minus 1000m, net na de beklimming van de Col du Meygal (op 1265m en het hoogste punt van onze route). Zelfs al bent u een echte Frankrijkkenner, die naam zegt u wellicht niks. Dat komt omdat Queyrières een gehucht is. Een scheet groot en slechts een twintigtal huizen. In ons routeboekje stond vermeld dat er een camping was. We vroegen het na bij een vriendelijke heer op straat. Hij toonde ons het dorpsplein. Daar mochten we ons tentje gratis en voor niks opstellen. Er was een hokje met een toilet en er was drinkbaar water! Met lichte tegenzin van mezelf en groot enthousiasme van Fritz (altijd zin in avontuur) installeerden wij onze tent op het dorpsplein. We hadden nog net genoeg proviant om 's avonds te kunnen koken voor onszelf en de kinderen.
Nu waren wij daar wel heel schoon gelogeerd (het uitzicht was prachtig), het weer wou niet echt mee. Er stond een koude wind en de temperatuur zakte snel ('s nachts tot 6 graden!!!). Fons mocht 's avonds voor het slapen gaan met ons een kopje kruidenthee drinken om op te warmen. Zijn allereerste keer thee. 't Kind was megafier!
Na een kopje thee gingen wij snel naar bed. Het was slechts 21.20u, maar de kou was ondragelijk. Beide kinderen gingen stijf van de kleren hun bed in. En wij sliepen als rozen! Tot 8.45u! Een record! Dat we die nacht elke twee uur opstonden om onze matrasjes bij te blazen laten we buiten beschouwing.
Brood hadden we helaas niet voldoende. 's Ochtends gingen onze overige 4 sneden brood naar de kinderen. We moesten het stellen met elk een halve banaan en wat nootjes en rozijnen. En fietsen maar...
Onderweg naar le Puy werden we ongerust door het voortdurende gekraak aan de trapas van Fritz... Dat beloofde niet veel goeds... We sloegen de tent op in le Puy. Hier wilden we een fietsenmaker zoeken die naar de trapas kon kijken. Geen enkele fietsenmaker te vinden! Ze rijden daar niet met de fiets, zei de dame van de camping...
Ik had 's avonds op de camping nog geen 10 minuten uitgesproken dat de camping helemaal vol zat, als er een overvolle Tsjechische bus arriveerde. Al deze mensen kwamen ook kamperen! Een half uur later zag de camping in le Puy er als een camping van Rock Werchter uit! Wij zaten als haringen in een bokaal!
De mensen uit die bus bleken Tsjechen te zijn die fietsten in Frankrijk. Zij hadden een fietstechnieker mee. Een van onze kampeerburen vertelde ons dat die technieker ons 's ochtends ongetwijfeld kon helpen met die krakende trapas...
's Morgens krijste Marcelletje om 6u 's ochtends alle andere haringen uit die bokaal wakker...
Vol hoop deden wij het die ochtend bij het inpakken rustig aan. Die technieker moest immers toch nog naar Fritz zijn fiets kijken. Pas toen onze Tsjechische buren één voor één verdwenen, kwam het besef dat dit niks zou worden... Nog steeds een krakende trapas dus... De eerstkomende fietsenmaker zit op 100km van le Puy.
De volgende rit ging van le Puy naar Langeac. Een rit van 53km, waarvan een kleine 30km klimmen en net geen 1000 hoogtemeters. De rit bracht ons van het dal van de Loire, over de Col de Peyra Taillade (1190m), naar het dal van de Allier. Wij moesten het grootste deel van de dag klimmen, maar voor al dat klimwerk wordt een mens twee keer beloond: met een mooi uitzicht en met een afdaling! Een lange, schitterende afdaling. Ééntje waar een mens gelukkig van wordt! Wauw!
We bevinden ons ondertussen al twee dagen op een fijne camping in Langeac. Er is een zwembad, een rivier, veel bomen die schaduw bieden (want het is hier heet), ... Meer moet een mens niet hebben. Morgen gaan we opnieuw fietsen. We zijn uitgerust, de was is gedaan en het haar is van de benen. Tijd om door te gaan dus. Nog 200km tot Figeac...
Vele warme groeten,
Fritz en Frieda
Fons en Marcel
Kampeerplek in Queyrières.
