We hebben nog een zee van tijd en besloten daarom om korte etapes te fietsen. Nu voor echt!
Dinsdag reden we een 30-tal prachtige kilometers. Omdat er geen camping in de buurt was, logeerden we nog eens in een chambre d'hôte. Mon dieu, wat een fijne ervaring. Na nonkel Pol en tante Isabelle is dit het beste adres waar we tot nu al logeerden! Een Spaans-Frans koppel dat vooral kinderen in noodsituaties opvangt en kinderkampen organisereert, een klein boerderijtje runt in "het hol van Pluto" (dichtstbijzijnde supermarkt is 25km verder!) en daarbij nog eens zoveel mogelijk zelfvoorzienend probeert te zijn!
Fons en Marcel waren er ongelofelijk welkom. Bovendien was de zolderverdieping van hun huis helemaal ingericht als speelkamer! Dolle pret voor onze twee jongens! En daarbovenop (en toen gingen die grote, bruine ogen pas echt open) had dit koppel ook een aantal geiten, kippen en konijnen die Fons mee mocht voederen. Hij mocht zelfs proberen om een geit te melken! Wat wil een kind nog meer...
Wij kwamen hier al vroeg in de namiddag aan. De kinderen hadden dus ruimschoots de tijd om te profiteren van al dat speelgoed. En wij konden een keer op ons lui gat zitten. Zalig!
Dit adresje was niet alleen voor de kinderen een paradijs. Ook wij werden verwend met lekker eten, een mooi uitzicht en interessant gezelschap. Jammer dat we net een paar rustdagen achter de rug hadden, anders hadden we hier zeker nog een extra nachtje gebleven.
De volgende ochtend of eerder middag (het was al behoorlijk tegen de middag toen we weg fietsten) reden we richting Saint Flour. Alweer niet heel erg ver, maar dat kwam omdat we in Saint Flour op zoek gingen naar een fietsenmaker.
En die vonden we ook. We vonden er zelfs eentje die bereid was om meteen naar Fritz zijn krakende fiets te kijken! Fritz bleek gelijk te hebben, versleten roulementen. Bij gebrek aan voorradige roulementen, werd de boel weer dicht gegooid. De fietsenmaker verzekerde ons dat de trapas het wel ging houden tot Figeac. En wijlen weer weg...
Een dag later reden we in een vreselijke hitte naar een kleine maar wel heel fijne camping in Neuvéglise. Alles was er verouderd, maar de sfeer zat er wel goed. Wij werden uitgenodigd voor een aperitief met de andere kampeerders. Gezellig!
Bovendien werd ons vers brood, stokbrood uiteraard, 's ochtends aan de tent geleverd! Of Marcelletje stokbrood eet met zijn enige vier snijtanden, vraagt u zich verwonderd af?! Dat gebeurt, maar 's ochtends eet meneer een croissantje! Geen malse gesneden boterhammen hier. Wij moeten dus vaak op zoek naar alternatieven. 's Morgens is dat een croissantje, bij de picknick vaak een melkbroodje.
Nog iets... Onze benen zijn stilaan een eigen leven gaan leiden. Alsof die versmolten zijn met onze fiets en niet meer bij ons lichaam horen. Als een machine duwen ze al die kilo's telkens naar boven. Ik wil niet weten hoeveel omwentelingen ze de voorbije weken reeds maakten.
Je kent wel een situatie waarin je vertelde dat je al lang niet meer bent ziek geweest, en een week later lig je met griep in bed. Wel, wij hadden iets dergelijks met onze kinderen. In de namiddag nog één en al stoef over hoe flink ze wel niet zijn, en tegen de avond hadden we ze het liefst in een verre boom willen hangen, stevig vastgebonden. Woehaha...
Fons en Marcel voelen ondertussen (meestal) aan wat er van hen verwacht wordt. Als wij de tent opzetten en afbreken, dan mogen zij rustig spelen. Zij hoeven dus echt geen twee tassen uit te pakken als ik er net ééntje heb ingepakt. Na een maand fietsvakantie weten ze dat ondertussen wel (dat heeft wel wat tijd gekost eigenlijk). Behalve die ene dag! Stout, ow zo stout dat die kinders waren! Gruwelijk! Marcel danste tot 21.30u rond de enige paal in onze tent. Fons gierde het uit van het lachen. En wij vroegen ons af wanneer ze nu eindelijk zouden slapen...
En als die vermoeiende avond nog niet genoeg was... We stonden de dag nadien op met regen. Pijpestele regen. Dikke, vette, Belgische herfstdag regen. De hele dag... Het viel met bakken uit de lucht. Het leek alsof we recht met fiets en al de Lot waren ingereden... Mon dieu! De enige twee die droog bleven, waren Fons en Marcel... Tot het moment dat ze in de fietskar hun waterflesjes over elkaar uitgoten. De pret was groot in de fietskar. Toen moeder de vrouw, alias Frieda de kar open deed en Marcel zag zitten met zijn laatste propere kleren helemaal nat en het haar tegen het gezicht geplakt, was de pret snel over.
Nou, geen camping voor ons die nacht, maar een warm en droog hotel. En warm was het zeker! Zowel Fritz als Frieda lagen de voorbije nacht twee uur wakker... van de warmte. Bovendien was de kamer net een wasserette. Alle natte kleren werden aan de waslijn omhoog gehangen om te drogen.
Vandaag reden we langs de rivier de Lot, in de vallei dus. Het Centraal Massief ligt nu achter ons. Mijn schietgebedje van twee weken terug heeft gewerkt. Het Centraal Massief was mild voor ons. We genoten (en we vloekten bij momenten, maar dat tussen haakjes). Een nabeschouwing volgt weldra...
Wij zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal...
Nog 30km te gaan. Morgen komen we aan op onze bestemming, zijnde Figeac. Dan zit het er op... Jammer! Heel jammer! Blij dat we er zijn enerzijds, en pipi-kaka omdat het avontuur er op zit anderzijds... Maar de Franzosen komen ons morgen ochtend vergezellen. En zo fietsen we de laatste 30km samen. Gezellig! Wij kijken er naar uit!
Maar eerst nog een laatste nacht in onze vochtige, klamme, koude tent. Op matjes die leeglopen en die elke twee uur opnieuw moeten worden opgeblazen. Tussen woelende kinderen die tollen in de tent, dwars door alles heen. Nog een laatste keer voor echt...
Tot in den draai...
Fritz, Frieda, Fons en Marcel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten